زینب نورالدینی
یکی از اهداف احداث سد جگین تامین آب شرب اهالی، حیوانات و دام های سبک و سنگین جامعه محلی بوده است، همچنین در پایین دست دشت جگین قریب به ۱۰۰هزار هکتار زمین نیازمند احیاء وجود دارد که ۲۰ هزار هکتار آن به گفته خودشان متعلق به کشاورزان و جوامع محلی است که از طریق آن روزی می گذرانند . به گفته آنها به دلیل مشکل کمبود آب، سالانه فقط نیمی از اراضی زیر کشت می رود.
به گزارش ندای هرمزگان، این اراضی شامل: دشت جگین، اراضی سهامی زراعی، دشت جگین، دشت یکدار و توابع، اراضی کشاورزی روستاهای حاشیه رودخانه جگین، می باشند.
بخش عمده محصولات تولیدی شان می توان به: گوجه، بادمجان، انبه، سیب زمینی، پیاز، مرکبات (زیتون، کنار، لیمو) هندوانه و نخیلات* ذرت، یونجه… می توان اشاره کرد.
ضمن اینکه شغل آبا و اجدادی اهالی منطقه در سالهای متوالی دامداری از نوع شتر و دام سبک بوده است که مستلزم آب پایدار است.
در اطراف این رودخانه در فاصله طولی ۱۴۰ کیلومتر ۲۵ روستا وجود دارد که جملگی از این منبع آبی خدا دادی استفاده می نمایند و برای بقاء وابستگی حتمی به رودخانه مذکور داشته و دارند. قبل از احداث سد آب بصورت دائمی در بستر رودخانه جاری بوده و منبع اصلی تغذیه مردمان و احشام و حیوانات وحشی اطراف رودخانه بوده است، به گفته اهالی این رودخانه قبلا کمتر از یکماه در سال دچار کم آبی می شد، اما اکنون ۶ ماه از سال بی آب است و رها سازی آب رودخانه تنها در زمستان است ، نکته مهم این طرح که ذهن مردمان منطقه و کنشگران و مطالبه گران را درگیر کرده است. تناقض درگفتار و رفتار مسئولان متولی در استان است که موجب سلب اعتماد مردم شده است. مثلا فرماندار جاسک در دیدار اهالی و معتمدین منطقه گفت ۲۰۰۰ هکتار زمین برای کاشت مجول به شرکت ماهان واگذار شده ودر قبال آن شرکت ماهان متعهد به آبرسانی دشت جگین و بند انحرافی با لوله از سد جگین شده است. پس از اعتراض مردم و مالکین اراضی پایین دست جگین نسبت به حذف حقابه و انتقال آب بند انحرافی توسط لوله بنا به قول فرماندار ،اما مدیر کل آب منطقه ای هرمزگان اذعان داشته است که : طرحی برای انتقال آب از دشت جگین و بند انحرافی در دست اجرا نیست و اصلا این چنین طرحی مطالعه نشده است چه رسد که اجرایی شود! حال این سوال مهم مطرح است که اگر قرار است از ظرفیت آب سد جگین جهت آبیاری نخیلات استفاده شود، چرا شرکت سهامی دشت جگین که اجرای آن سرمایه هنگفتی برده است و ۵ سال است بدلیل نبود آب رها شده است؟
طبق گفته کارشناسان از مجموع ۳۰۰ میلیون متر مکعب آب پشت سد تقریبا نصف آن حجم مرده سد هست و نصف دیگر آن آب مفید و قابل استفاده است، اگر حتی تبخیر و برداشت آب شرب که مجموع این دو تقریبا ۶۰ میلیون متر مکعب در نظر بگیریم تنها آب باقی مانده حدود ۶ هزار هکتار را می تواند پوشش و آبیاری نماید ، در حالیکه هم اکنون ۲۰ هزارهکتار زمین کشاورزی و زراعی مردم منطقه در دشت پلپلک و اراضی پایین دست سد جگین هست که اکنون فقط ۱۰ هزار هکتار آن بدلیل همین کمبود آب زیر کشت رفته است، علاوه بر آب شرب اهالی و دامهای سبک و سنگین روستاها و شرکت سهامی زراعی دشت جگین که آنهم سرمایه گذاری عظیمی بوده که تاکنون بعلت عدم واگذاری آب به نتیجه نرسیده است. اکنون چگونه نخلستانی به وسعت دو هزار هکتار با چه توجیه علمی و عملی می‌توان اثبات کرد که با این آب تغذیه و طرح به درآمد زایی و سود دهی برسد ؟جامعه محلی چه سودی از آن می‌برد آیا شرکت اهالی در سرنوشت اقتصادی خود و منطقه را نمی شد در قالب تعاونی هایی از دل مردم برای انتفاع جامعه محلی اشتغال و درآمد پایدار بوجود آورد یا فقط باید دردی بر آلام کهنه مردمانی به قدمت تاریخ افزود و نارضایتی آفرید و مردمان را به طرحهای دولتی و خصوصی بدبین کرد. فعلا که بی تدبیری یک طرح با مردمان محلی منطقه چنین کرده است.
