بسیاری از مناسبت‌ها در ایران فرصتی است برای رقم زدن کارهای ماندگار. همین‌طور فرصتی برای جبرانِ کاستی‌ها و کم کاری‌های گذشته. درخت‌کاری یکی از همین مناسبت‌هاست که البته اغلب به شکلی نمادین به آن توجه شده و پرداختن به آن به شکلی سطحی باعث شده آثارِ مطلوبش در آینده نمایان نشود.
بی‌گمان در روزگاری که تولید گازهای گلخانه‌ای به سم مُهلکی برای طبیعت تبدیل شده و هیچ کشوری حاضر به کم کردن سهم خود از این آلاینده‌ها (دست‌کم در کوتاه مدت) نیست و در حد اعلامیه و شعار باقی مانده و برای جایگزین آن و تولید انرژیِ پاک به صورتی نظام‌مند و ثمر بخش گامی بر داشته نشده، جای هیچ‌گونه تردیدی نیست که در سراسر این کره خاکی تک‌تک افراد خود را در برابر آن مسئول بدانند و محکوم‌اند از طبیعتی که مدت‌هاست نفس‌اش به خس‌خس افتاده مراقبت ویژه به عمل آورند تا آن را درمان نموده و به شرایط اولیه و معمولِ زندگی بازگردانند.
شاید کم هزینه‌ترین راه و روش، کاشتن درخت و در کنار آن مراقبت از حفظ درختانِ کهنسال و مبارزه با قاچاق چوب و قطع بی‌رویه آن‌ها باشد. اما همین موضوعِ به ظاهر ساده و کم هزینه آداب و ضوابطی دارد که اگر با آگاهی و روش خودش پیش نرود چه بسا که نتیجه عکس دهد.
متأسفانه باب شده که اغلب مردم با در دست داشتن بوته و بیلچه‌ای که حداقل شناختی از آن محیط و خاک ندارند مصرند تا درختی بکارند و فکر می‌کنند با این اقدام کمکی به طبیعت کرده‌اند. اما اینگونه نیست باید در نظر داشت چه درختانی متناسب با شرایط اکوسیستم منطقه و خاک آن محیط سازگاری دارد و شرایط رطوبت و میزان خشکسالیِ فصلی آنجا را در نظر گرفت سپس اولویت با درختان بومیِ آن منطقه باشد و میزان عمر و آب مصرفی و ثمره‌اش به محیط زیست سنجیده شود. بسیاری از درختان هستند که مضرند تا اینکه مفید باشند. به همین منظور باید کارشناسان و فعالان این حوزه، اطلاعات کافی را به این قبیل شهروندانِ علاقه‌مند بدهند. مهندسان اداره محیط زیست، منابع طبیعی و همین‌طور جهاد کشاورزی در همه‌ی شهرهای ایران می‌توانند متناسب با اقلیم و نیاز طبیعت به معرفی بوته و درخت اقدام نمایند.
به گمان بنده بیشتر از آنچه درخت کاشته می‌شود درصد زیاد و قابل توجهی نابود می‌شود. دلیل آن هم بر همگان مشخص است. درخت‌کاری در یک روز اتفاق می‌افتد کما آنکه مراقبت و جلوگیری از نابودی و قطع آن باید در طول سال و با بسیج همگانی و مطالبه‌گری صورت پذیرد. به عبارت دیگر درخت‌کاری بر همگان آزاد است اما ایستادگی در برابر نابودی و قطع آن آزاد نیست و مخاطراتی دارد. و باید با عواملی نظیر سلطان‌ها و مافیاهای چوب، معدن و سد‌سازها رودرو شد.
در منطقه بکرِ کوگز برای انتقال خط لوله، کیلومترها درخت قطع و نابود شد اما صدای هیچ کسی در نیامد. همین‌طور دو درخت اصیل و کهنسال میناب هم که عمر بسیار بالایی دارند در معرض نابودی‌اند. درخت «کهور ایرانی» در حیاط دبستان ولی‌عصر تهدید می‌شود و بیم آن می‌رود که مبادا پیمانکار برای ساخت مدرسه جدید، آن را قطع و جایی در طرح و نقشه برایش در نظر نگیرد. دیگری «لور»ی است که در روستای تمبانو قرار دارد و کارشناسان عمر آن را سیصد سال تخمین زده‌اند. حال اکنون محیط و سایه زیبایش به خدمت سفره خانه‌ای برای کباب و قلیان در آمده. کافی است شب هنگام خاکسترهای منقل یا زغالِ قلیان و ته مانده سیگار باقی بماند و به سه قرن عمر گرانسنگ آن پایان دهد.
