در دوره قاجار، به مانند امروز نانوائی و محل پخت نان در همه شهرها و روستاها وجود نداشت. بنابراین بسیاری از خانواده‌ها مجبور بودند در خانه نان بپزند. نان پختن با شرایط خاصی همراه بود.
در «سفرنامه هانری بایندر، کردستان، بین‌النهرین و ایران» در این باره آمده است: نانی که در اینجا می‌‌یابیم و از بدو ورود به ایران آنرا می‌خوریم لواش نام دارد؛ این یکنوع نان گیت (galette) بدون خمیر مایه مانند برگ مقواست؛ آنرا در تنور‌های بزرگی که در زمین حفر کرده‌اند می‌‌پزند؛ سوختی که در این تنور‌ها به کار می‌‌برند تپاله گاو است که آنرا با کاه مخلوط و در آفتاب خشک کرده‌اند. این نوع سوخت که تنها سوختی است که در این سرزمین که چوب در آن بسیار نادرست، به کار می‌رود بوسیله زنان فراهم می‌شود. در گودالی آخور مانند که در زمین حفر کرده‌اند از تپاله و کاه گلوله‌‌های بزرگی ساخته آنرا محکم به دیوار می‌‌زنند. گلوله‌‌ها بصورت نان کماج پهن و همانجا خشک می‌شود. بعد آن‌ها را روی هم ریخته از آن توده‌هائی فراهم می‌سازند.
