مهدی میرآبی
در شهر میناب، دست‌انداز منحصر به یک ارگان و اداره‌ی خاص نیست. شامل بسیاری از اداره‌های اوراقی و سیستم بروکراسیِ معیوب می‌شود و این مهم روزانه بسیاری از شهروندان را در کار اداری بی‌نتیجه و یا با پروسه‌ی دامنه‌دارِ نگران کننده روبرو می‌سازد. اما از میان همه‌ی این ارگان‌ها ،شهرداری نمونه ای بی نظیر است.
در این شهرِ تاریخی و متمدن که اکنون از لحاظ جمعیتی و تغییرات اقلیمی به شهری نسبتاً بزرگ تبدیل شده، آن چه بیش از هر کاستی و نواقصی آزار دهنده می‌نماید «ترافیک»، «جاده‌های ناهموارِ فرسوده»، «چاله‌چوله‌ها» و «سرعت‌گیر»های بی‌حساب‌وکتاب است.
جای پرسش است که آیا شهردارِ میناب درک مناسبی از اولویت‌بندیِ کارها ندارد که متناسب با انتظارات و امکانات و نیازهای ضروریِ شهر عمل کند؟!
به جای نمایش هرساله‌ی سنگ‌فرش بلوار امام، ذهن و تمرکز خود را در جای دیگری معطوف کنید. شاید آن مکان‌ها ویترینی برای خودنمایی نباشد اما قطعاً سطحی از نارضایتی مردم را کاهش می‌دهد. امام باقر عليه السلام می‌فرماید:
مَن كانَ ظاهِرُهُ أرجَحَ مِن باطِنِهِ خَفَّ مِيزانُهُ.
هر كه [كفه] ظاهرش سنگين‌تر از باطنش باشد، ترازوى [اعمال] او سبک است.
