ندای هرمزگان – هدی عطایی
چندی پیش خنکی هوا انگیزه ای شد برای پیاده روی و استفاده از هوای مطلوب؛ شال و کلاه کرده و بیرون زدم. ذهن ام متوجه نوار ساحلی شد و از آن جایی که تمامی نوار ساحلی که پیش تر، محلی مناسب پیاده روی و قدم زدن بود، به تصرف انواع دوره گرد ها و بساطی ها در آمده و امکان پیاده روی را از من و البته دیگران گرفته است، به سمت بلوار پشت صدا سیمای خلیح فارس رفتم که پیاده رو داشت و احساس راحتی بیش تری برای پیاده روی می کردم. پیش از شروع پیاده روی، از خاموشی یک خط در میان چراغ های خیابان احساس نا مطلوب و عدم ایمنی داشتم به خصوص آن که ارتفاع درخت های کنار بلوار و «جگن» اطراف خور به حدی بود که پیاده رو را از دید خارج و به قول معروف استتار کرده بود اما این چالش ها مانع عزم و هدف ام نشد و دل به دریا زدم و بی خیال و بی هراس، شروع به قدم زدن کردم.
دور اول دویدن ام را تمام کرده بودم که با مشاهده چند ده مهاجر با پوشش و لباس های محلی خاص که با دستار های خود صورت های شان را هم پوشانده بودند، احساس ترس و دلهره به من دست داد .
مبهوت و متحیر ایستاده بودم که صدای فردی از داخل ماشین توجه ام را جلب کرد: «خواهر از این جا برو؛
نا امنه ؛ اتفاق زیاد افتاده …. »؛ سریع آن محل را ترک کردم. برایم جالب بود بدانم که این همه مهاجر چگونه و چه زمانی وارد شهر شده و کسی هم ظاهرن کاری به کارشان ندارد!
اخبار وقوع اتفاقات ناخوشایند برای همشهریان به پدیده ای عادی مبدل شده است و ما بی خیال و بی تفاوت از کنار آن عبور می کنیم.
خاموشی چراغ های برق معابر و کوچه راه دستبرد و هر نوع بزه را برای خلاف کاران باز می کند و زمینه ساز بروز هر نوع حادثه ای می شود و کم سویی چراغ های معابر باعث می شود کسی جرات آن را نداشته باشد تا با خیال راحت، به هنگام تاریکی شب تنها بیرون برود.
مکان های تفریحی که امکانات اولیه برای پیاده روی، قدم زدن یا دویدن در آن ها فراهم شده است یا به محل پارک خودروها تبدیل شده و یا به تصرف بساطی ها و دستفروشان دوره گرد در آمده و یا مانند «پنجه علی»، به دلیل خاموشی یا خرابی چراغ ها، امکان هر کاری در آن متصور است جز تفریح سالم!
معضلاتی از این دست برای عموم شهروندان، به خصوص بانوان مشکل ساز است و امکان تفریح و گذران اوقات فراغت بدون ترس و دلهره را از آن ها سلب می کند.
امیدوارم مسوولین بتوانند با راهکارهای ساده ای چون برقراری روشنایی کافی در معابر و خیابان ها و برقراری گشت های منظم انتظامی، دست کم در مکان هایی مانند «پارک جنگلی» یا «پنجه علی» که مجتمعی تفریحی محسوب شده اما فاقد امکانات یا تجهیزاتی است که مردم با خیال آسوده به تفریح بپردازند، « احساس امنیت و ایمن بودن» به وجود آورند، چرا که جا نمایی پارک هایی که مخصوص بانوان طراحی شده اند چندان مناسب نبوده و دسترسی برای همه مقدور نیست.
