فرزان قاراگزلیان
شاید دویدن و یا رفتن به فروشگاه و قدم زدن در پیاده رو ها کار مهمی به نظر نرسد،اما برای افراد دارای معلولیت که وسیله نقلیه مناسبی برای جابه جایی ندارند همین تحرک اندک نیز بسیار بغرنج است،بسیاری از کودکان معلول جسمی _حرکتی هرگز نتوانسته اند اسباب بازی هایشان را در فروشگاهها، خودشان انتخاب کنند یا به خانه پدربزرگ و مادربزرگ هایشان بروند. این کودکان به حمایت کامل والدین خود هنگام جابه جایی از روی صندلی چرخدار و قرار گرفتن بر روی صندلی خودرو نیاز دارند، و البته این کار هم خطراتی را برای فرد دارای معلولیت در هر سنی به همراه دارد!
بسیاری از این افراد توانایی مراقبت از خود را هنگامی که در موقعیت های خطرناک رانندگی قرار می گیرند ندارند و ممکن است مشکلاتی به مشکلات آنان افزوده گردد.
قرار ملاقات با پزشک و پیگیری درمان و معاینات منظم برای افراد با نیازهای خاص بسیار مهم است، ولی عدم دسترسی به وسایل نقلیه عمومی مناسب سازی شده یا ون های ویلچردار سبب گردیده این قبیل معاینات مهم را از دست بدهند.
وقتی وسایل نقلیه خانواده ها مناسب حمل ویلچر نباشد که اکثرا نیست، والدین باید مداوم کودک را از خودرو بر روی ویلچر و بالعکس جابه جا نمایند که با بزرگتر شدن کودک و افزایش وزن وی، این کار سخت تر و سخت تر می شود و در دراز مدت عوارض و دردهای اسکلتی و عضلانی را برای والدین نیزبه همراه خواهد داشت.
حمل و نقل عمومی و جابه جایی توده های مردم در شهرها باید برای افراد جامعه با هر سطح توانایی در دسترس و فراگیر گردد تا علاوه بر رفع احتیاجات مردم یک شهر افراد دارای نیازهای ویژه هم به راحتی بتوانند به مراکز درمانی،رفاهی و علمی دسترسی داشته باشند،از این رو گنجاندن ون های ویژه معلولان در ناوگان حمل و نقل عمومی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و می بایست مسئولان مربوطه به آن توجه نمایند.
نباید فراموش کنیم فاصله ما تا معلولیت به کوتاهی یک بیماری،تصادف و یا سقوط از ارتفاع می باشد و معلولیت فقط مختص به یک قشر کوچک از جامعه نیست.
بیایید با احساس مسئولیت اجتماعی بیشتر در مشاغلی که برای مدیریت بهترجامعه معلولان پذیرفته ایم ، تدبیری بیندیشیم که درد و آلام آنها را کمتر کنیم تا از زندگی خود لذت بیشتری ببرند.
