تا ندانم کاری هست امید به اصلاح نیست

?…احمد خرم
ایران در شرایطی است که مشکلات عدیده‌ای دارد و همه مشکلات آن به‌ دلیل اختلافات داخلی اوج گرفته‌است. واقعا چطور می‌شود برخی در این برهه دشوار اصرار به ندانم‌کاری دارند و نمی‌دانند رفتارهای غلط و رادیکال‌شان مردم و کشور را با چه تهدیدهایی مواجه می‌کند! در واقع وقتی مردم حس کنند، گروهی خود را خودی و آنها را غیرخودی می‌بینند.‌ وقتی عده‌ای قلیل از همه امکانات شغلی برخوردارند و اکثریت جامعه شغل مناسب را رویایی محال می‌بینند، وقتی همه تریبون‌ها در اختیار گروهی خاص قرار می‌گیرد،‌ وقتی صدا و سیما که عنوان «ملی» را یدک می‌کشد، آشکارا فقط از یک‌ سلیقه حمایت می‌کند و . . . می‌توانیم از بروز انشقاق در جامعه جلوگیری کنیم؟ پاسخ حتما «نه» است.
تصمیم ‌گیران باید صدای مردم را بشنوند و نظرات ‌شان را بررسی کنند تا جایی که باید تغییر را در دستور کار قرار بدهند. اینکه روی بعضی از مسایل پافشاری کنیم.
یعنی اینکه نظرمان را «اصلح» بدانیم و به‌هیچ‌ وجه حاضر نشویم، نظر غیر را بربتابیم، نتیجه‌اش این خواهد شد که مردم اعتمادشان را به سیستم از دست می‌دهند و حس بی‌اعتمادی رونق پیدا می‌کند.
اگر مردم را صاحبان اصلی کشور بدانیم،‌ اگر بدانیم که قانون هر چه که باشد قابل‌تغییر است، اگر تندروی را کنار بگذایم، اگر کشور و نظام را فقط متعلق به خودمان ندانیم و … می‌توانیم در آرامش و بدون هیچ ذهنیتی خواسته‌های مردم را بررسی کنیم و با علت ‌یابی تا حد لازم با جامعه به همصدایی برسیم. با این توضیح که همصدایی می‌ تواند چاره‌ساز مشکلات باشد. متاسفانه گروه افراطی اصرار به ندانم‌ کاری و نگاهِ تمامیت
‌خواهانه دارد. تا زمانیکه ندانم‌ کارها ندانند ندانم ‌کاری‌های‌شان برای نظام، کشور و مردم چه دردسرهایی دارد، نمی‌توانیم به اصلاح امیدی داشته
باشیم.